دوپامینِ آنالوگ!

نزدیک پانزده ماه گذشت تا حلقه‌ی فیلمی که انداخته بودم روی دوربین تموم بشه و ظاهر بشه و عکساش رو ببینم. هیجان و انتظاری که توی این پروسه وجود داره باورنکردنیه و بعدش که عکسا رو میبینی دوپامین زیادی وارد مغزت میشه که دوست داری حلقه بعدی هم بندازی روی دوربین و بری عکس بگیری! ولی خب فعلا کافیست! اول اینکه باید فیلمهای تاریخ گذشته رو رها کنم و روی فیلمهای خوب عکاسی کنم  و دوم اینکه با وجود اینکه همه درزهای دوربین رو با چسب بستم تا نور نشت نکنه ولی بازم خروجی بعضی عکسها خراب شده بود و باید با دوربین دیگه ای عکس بگیرم که اون هزینه ای که برای ظهور و اسکن عکس میشه بیارزه حداقل 36 تا عکس درست و حسابی داشته باشی. تعدادی از عکسها در ادامه...